Krytyka coachingu, czyli różne postrzeganie coachingu

Niektóre osoby podchodzą sceptycznie lub wręcz z dużą niechęcią do szeroko oferowanych usług coachingowych. Część z nich brała udział w sesjach coachingowych i mówi o swoim doświadczeniu, ale są też osoby, które nigdy nie korzystały z usług coacha i mimo to mają nienajlepszą opinię na ten temat.

Negatywne opinie z jakimi możemy się spotkać to na przykład:
• Coaching nic nie daje, to strata czasu, pieniędzy i brak efektów
• Dlaczego ktoś ma mi mówić, jak mam żyć i jeszcze chce abym za to zapłacił
• Nie będę rozmawiał z kimś, kto nie zna się na rzeczy, nie ma odpowiedniego przygotowania lub zna tylko teorię
• Nie są spełniane standardy pracy
• Nie ma naukowych podstaw
• Coaching to mroczna strona, szarlataneria wywołująca frustrację i poczucie winy

Przykłady można mnożyć, ile osób, tyle możemy usłyszeć opinii, różnych zdań i argumentów w tym temacie.

Dzisiaj w Polsce coachem może zostać każdy. Wystarczy odbyć kurs, nazwać siebie coachem i można pracować. Coachować mogą też osoby bez kwalifikacji, kompetencji, czy właściwego przygotowania. Przy wyborze coacha warto kierować się nie tylko certyfikatami czy szkołami jakie ukończył, ale przede wszystkim jego stylem pracy, stosowanymi narzędziami, tym co potrafi i jakie ma doświadczenie w pracy z ludźmi. Warto też zwrócić uwagę czy coach poddaje się systematycznej superwizji, pracuje nad własnym rozwojem i do jakiego kodeksu etycznego się odwołuje.

Z drugiej strony coachowaniem nieraz nazywane są rozmowy szefa z pracownikiem w korporacji lub rozmowy podsumowujące pracę, miesiąc czy rok sprzedażowy. Coachów lub osoby po kursie coacha możemy spotkać praktycznie w każdej firmie lub naszym bliższym czy dalszym otoczeniu. Błędne używanie sformułowania, błędne nazywanie stylu pracy oraz ogromna powszechność coachów na rynku spowodowała dużą nieufność i niechęć do tego zawodu. Tam, gdzie jest zależność służbowa ciężko mówić o prawdziwym coachingu. Można powiedzieć, że sposób zarządzania lub styl rozmowy mają charakter coachingowy. Nie możemy jednak nazywać prawdziwym coachingiem relacji, w której coachee (klient) ma lub może mieć rozbieżne interesy od coacha. Przecież sesja coachingowa ma być bezpiecznym miejscem, w którym w pełnej akceptacji atmosferze osoba dochodzi do własnych (i zgodnych ze sobą) wniosków czy decyzji, poznaje siebie i decyduje o tym co dla niej dobre.

Jak zatem postrzegać coaching i czego oczekiwać? Coaching nie ma mieć na celu naprawiania naszego życia czy mówienia nam jak mamy żyć i jaką drogą iść. Coaching ma wspierać, wydobywać z nas to co najlepsze, uświadamiać mocne strony, nasze zasoby i możliwości. Nie ma nas tłamsić, pokazywać, że robimy coś za wolno, czy niewłaściwie. Nie ma też nam sugerować, że sukces tylko czeka, a nam się nie chce po niego sięgnąć. Czy fakt, że w dzikim tempie, zapominając o sobie będziemy dążyć do sukcesu (jakkolwiek rozumianego) da nam poczucie spełnienia, radości i szczęścia? Niektórym zapewne tak. Ale warto zastanowić się co naprawdę w życiu dla nas jest ważne i co powoduje, że czujemy się spełnieni. Może okazać się, że nasze spełnienie czy sukces wcale nie są tym, czym są dla innych. I to jak najbardziej jest w porządku. Powinniśmy żyć w zgodzie ze sobą i być w porządku w stosunku do siebie. I tym właśnie powinien zajmować się coaching. Tym, co dla nas ważne w naszym indywidualnym rozumieniu tego słowa.

Coaching to nie sięganie siłą po sukces, przekraczanie siebie czy drastyczne wychodzenie ze strefy komfortu. Podczas coachingu masz czuć się dobrze, być pewnym swoich wyborów i dążyć do takiego stanu, aby to Tobie było najlepiej, najwygodniej i abyś czuł się komfortowo (jednocześnie pamiętając o innych). Nie oznacza to oczywiście, że się nie zmęczysz ? Każda zmiana wymaga wysiłku i podjęcia odpowiednich działań, a ich skuteczność i trwałość zależna jest od wielu czynników. Proces coachingowy to niejednokrotnie ciężka praca, ale to praca, którą wykonujesz na rzecz najważniejszej osoby na świecie – siebie.